Nederland is net Duitsland? Mooi niet!

Met uitzicht op de drie geplante bomen voor de Universitätsbibliothek krab ik me toch wel even achter de oren bij enige gebruiken van de Duitsers: ijs eten op een regenachtige dag, de concentratie bij het leren en de afwisseling van luid en fluisterend spreken in verschillende situaties. Zou ik in een cultuurshock zijn of valt het me echt pas nu op dat de Duitse cultuur zich toch echt duidelijk van de Nederlandse onderscheidt?

Nou moet ik eerlijk zijn, er zijn een hoop vergelijkingen. Ook wij eten aardappels, groenten en vlees. En truth be told: fietsen hier is even populair als in enig andere stad in Nederland. Het is makkelijk voor een Nederlander mee te doen in de Duitse cultuur... Tot je de mist ingaat.
De schok treedt met verve mijn lijf binnen. Ik heb de honeymoon phase verlaten en ben op gênante wijze in de negotiation phase gestruikeld. Zo is het namelijk NIET normaal te telefoneren in de tram. Waar ik me gebruikelijk slechts aan jankende kinderen erger, ergert de Duitser zich aan ieder gesprek dat zich boven gepaste decibel plaatsvindt. De bedoeling is fluisteren en nog liever volledige stilte. Ze staan nog liever dan naast een onbekende zitten en meedoen in een gesprek, die je niks aangaat is een big no no!
Daarnaast kan ik ook meedelen dat de luidruchtige Hollander, die ik af en toe geneigd ben te zijn, zich tegenwoordig slechts uit, als ik al een uitgebreide kennismaking heb gehad. Grappen maken en sarcasme passen niet bij een eerste ontmoeting. Daarentegen moet ik toegeven dat de Duitser zich verrassend ontspant bij een tweede ontmoeting.
Bij dergelijke ontmoetingen heb ik moeten leren me aan te passen op het niveau van de Duitsers. De adjustment phase treedt aan. Waar ik als Nederlander in een discussie de bedoeling heb die te winnen, voert een Duitser vaak een discussie zonder strijd. Menigmaal heb ik me fel verdedigd, argumenten gevend en tegenargumenten zo sterk mogelijk adresserend. Maar nee. Dat is niet de bedoeling. De discussie hier hoeft geen winnaar te hebben. Het gaat erom over zaken na te denken en verschillende perspectieven te benoemen. En laten we eerlijk zijn, is het niet veel mooier iets te leren uit een discussie, dan hem te winnen (ik weet het, winnen voelt altijd beter)?
Het is nu slechts wachten op de Mastery phase. Omdat ik al deze verschillende nationaliteiten om me heen heb, kan ik misschien nog maar het beste besluiten uit iedere cultuur zijn voordeel te halen. Zo kan ik Italiaans te laat komen voor een afspraak waar ik toch al niet naar uitkijk en pizza en pasta eten wanneer het me uitkomt. Ik kan de Duitse stilte in de tram vasthouden in de ochtend (dan rolt er toch geen woord over mijn lippen) en mijn Nederlands enthousiasme op de terugweg met medereizigers delen. Ik kan mijn Amerikaanse oppervlakkigheid naar boven brengen wanneer gewild en de hartelijkheid van de Spanjaarden adopteren bij goede vrienden.
Wat zou dat toch een mooie (of verschrikkelijke) wereld zijn!

Voorlopig doen we het maar met wat Duitsland te bieden heeft. En dat is een goede organisatie, een slim volk en vriendschappen die me lang nadat ik terug ben bij zullen blijven.

Liebe Grüsse!