De Laatste

Hee lieve allemaal!

Het is nog maar een maandje voor ik vertrek en daarmee kondig ik dan ook mijn laatste reisverslag hier op waarbenjij.nu aan.

Er is niet veel meer te reizen, want het laatste wat me hier te wachten staat is de stapel boeken, die naast mijn bureau wegstoft, open te slaan en in mijn hoofd te stampen. Ik hou mijn vingers gekruist, want het valt me allemaal niet mee, maar de examens komen er toch echt aan en ik moet er nog even hard aan trekken. Daarbij is de verkoudheid die heftig is komen opzetten ook niet bepaald een meevaller. Ik nies ik mijn weg door de boeken heen (daar zal de bibliotheek blij mee zijn).

Langzaamaan ga ik dus al mijn spullen in die veel te kleine koffer proppen en een poging wagen mijn kamer schoon achter te laten.
En heel stiekem... is het dan ook wel goed voor me geweest. Ik ga iedereen, die ik hier heb ontmoet verschrikkelijk missen en ik heb al een paar traantjes gelaten om een aantal, die al uit Duitsland vertrokken zijn, maar tegelijkertijd wil ik heel graag iedereen in Nederland weer zien en even hard werken om mijn bachelor te halen, zodat ik verder kan gaan om ambities waar te maken.

Als er één ding zeker is, is het dat ik hier een hoop over mezelf heb geleerd. Ik ben er werkelijk achter gekomen wat het is waar ik voor knokken wil en waar mijn mogelijkheden liggen (en ook waar die niet liggen). En dat niet alleen op professioneel, maar ook op persoonlijk vlak. Vijf maanden in Rostock heeft me echt doen beseffen waar ik voor sta en wat ik met mijn leven wil. Op wat voor manier en wanneer dat precies gebeurd hoef ik gelukkig niet te weten, maar zolang ik de hoofdgedachte maar in mijn kleine koffer pak: naast mijn studie afronden en een baan vinden, wil ik namelijk een poging doen verder te komen met mijn schrijven. Dat betekent meedoen aan verhalenwedstrijden en ideeën die ik heb uitwerken en kijken met welk manuscript ik met zelfvertrouwen naar een uitgeverij stap. Daarbij heb ik al een eerste stap mogen zetten door een kort verhaal van mij in Zomertijd 5 (verhalenbundel) te publiceren.

Mogelijk ga ik na mijn bachelor aan de Schrijversvakschool de deeltijdopleiding volgen met een baan ernaast of ga ik als copywriter aan de slag. Het is nog even uitzoeken welke wegen er allemaal zijn. Er is een grote kans dat ik in het hoopje aspirant-schrijvers blijf zwemmen, maar ik moet een poging wagen. Zoals mijn moeder met verve wist te formuleren: 'Je moet niet als oud besje terugkijken op je leven en spijt hebben van wat je níet hebt gedaan'. Wie weet met een beetje zelfvertrouwen en een goed oor voor verbeteringen kom ik nog ergens. En zo niet... ik volg hoe dan ook een pad met European Studies, die me langs banen met communicatie en talen leidt. Daar kan ik niet ontevreden over zijn!

Duitsland heeft me flink aan het denken gezet, dat is zeker. Daarom is het tijd er een punt aan te draaien en in Nederland te kijken hoe ver ik kom (of ik in Nederland blijf, is nog altijd de vraag).
Het is me een eer geweest het met jullie te mogen delen en ik ben aangenaam verrast over de positieve reacties die ik op mijn blog heb gekregen. Met een aspiratie om schrijver te worden, zal ik hier dan ook niet stoppen. Al zal dit mijn laatste blog op Waarbenjij.nu zijn, ik heb inmiddels een nieuwe blog geopend waar ik iedereen van harte uitnodig een kijkje te nemen: http://mariekevanmil.wordpress.com/

Een kusje hier aan Rostock en een belovende zoen voor iedereen die ik in Nederland weer ga zien! Al is het een geweldig half jaar geweest, mijn voeten kriebelen om de trein terug naar huis in te stappen om iedereen, die ik zo heb gemist, weer te zien.

Alle liefs en zoals gebruikelijk: Liebe Grüße!

Mariek